Dit is het verhaal Luciën, overleden rond mei 2022. Vertelt vanuit het perspectief van zijn oudere stiefbroer.
Lalleman
Dit verhaal kan je ook luisteren
Ooit was er een Duitse serie op televisie die we met het hele gezin keken: Ravioli. Het ging over een gezin waarbij vader en moeder een luxe vakantie wonnen en hun vier kinderen, van tussen de 6 en 18 jaar, alleen thuis bleven. Zij kregen leefgeld en aten alleen maar blikken ravioli zodat ze geld over zouden houden. De jongste van dat stel werd Lalleman genoemd en hij deed me altijd erg aan mijn stiefbroertje Luciën denken. Vooral het moment in de serie dat het vrolijke jongetje de hele dag met snorkel en flippers door het huis banjerde. Sinds die serie noemde ik Luciën altijd Lalleman. Maar langzaam maar zeker paste die naam minder en minder bij Luciën.
Ik leerde Luciën kennen toen hij vier jaar oud was, ik was toen 17. Mijn moeder trouwde met zijn vader en ik kreeg er twee stiefbroertjes en een stiefzusje bij. Luciën was de jongste en een heerlijke knuffelkont, hij kroop vaak bij me op schoot. Op school kon hij moeilijk meekomen met zijn leeftijdsgenoten. Hij bleek een hersenbeschadiging te hebben, mogelijk door drugsgebruik van zijn moeder tijdens de zwangerschap. Mijn moeder ging regelmatig met hem naar Kreek waar een psychiatrische afdeling zat met een kinderpsycholoog.
Om het weekend gingen Luciën en zijn zus naar hun moeder toe, vader had de voogdij en de kids woonden bij ons in. De moeder was, zover ik weet uit de verhalen, niet zo’n leuke vrouw. Ze kwam soms op afspraken niet opdagen, maakte de nieuwe kleren die de kinderen van hun vader en mijn moeder gekregen hadden kapot en ze maakte mijn moeder en haar man zwart tegenover de kinderen. Luciën was de gevoeligste, hij geloofde alles wat ze hem wijsmaakte. Ik kan me dat nog heel goed herinneren dat ze na een weekend bij hun moeder te zijn geweest, ze weer moeilijk in het gareel te krijgen waren. Ze hadden dan allerlei rare uitspraken over hun vader, ingegeven door hun moeder.
De weg naar beneden
Na de basisschool ging Luciën bij zijn moeder wonen, op De Kaap in Rotterdam. Een onveilige plek met veel prostituees en drugs op straat. De kinderen wilden niet meer naar hun vader toe, tot groot verdriet van mijn stiefvader. Ons contact verwaterde en dat duurde enkele jaren.
Mijn moeder en stiefvader hebben Luciën in die tijd 2 keer opgehaald bij zijn moeder vanwege een incident. Hij was de deur uitgegooid omdat hij ruzie had gehad met zijn moeder en haar man. Hij was niet meer de onschuldige Lalleman, maar een onverschillige puber met een grote mond. De eerste keer was ik net vader geworden van mijn oudste dochter. Wij gingen bij mijn moeder langs en hij was daar ook. Het was allemaal wat onwennig . Hij mocht mijn dochter vast houden en hij zei heel trots: "Ik ben nu oom geworden!"
We weten niet wat er bij zijn moeder gebeurd is, maar wel dat hij compleet veranderd was toen hij in zijn twintiger jaren niks meer van zijn moeder wilde weten en contact opnam met zijn vader. Hij gebruikte coke, dronk veel en had woedeaanvallen, wat zich uitte in grof taalgebruik en agressie. Luciën was een compleet andere jongen dan toen hij ons gezin verliet.
"Ik ben nu oom geworden!"
Enkele jaren later kwam Luciën regelmatig op zijn fietsje bij ons langs. Vaak was hij onder invloed van drugs en erg in de war. Dan pakte hij zijn tas 100x in en uit. Hij leefde op straat en liet zich zo nu en dan opnemen voor behandeling bij de hoop, een instelling voor geestelijke gezondheidzorg in Dordrecht. Hij bleek schizofreen. Door hulpverlening kon hij later een huisje krijgen in Alblasserdam. Hij was zo blij en trots. Een aantal keer ben ik bij hem geweest. In het contact met Luciën was ik wel voorzichtig met mijn drie meiden, hij kon door zijn psychoses erg onvoorspelbaar zijn. Hij ontwikkelde een goede band met mijn oudste dochter. Echter, ze mocht er van mij niet alleen naar hem toe.
Zijn vaders 60 verjaardag werd groot gevierd met een feest. Luciën was er natuurlijk ook. Op het bewuste feestje kreeg hij weer een psychose en sloeg hij de boel kort en klein om vervolgens in de sloot te springen. Het leuke feestje was direct ten einde en ik heb Luciën redelijk tot bedaren kunnen brengen. Mijn ex-vrouw en ik hebben hem toen thuis weten te brengen. Het leven was voor hem een zware last met die stemmen in zijn hoofd en zijn psychoses.
"Door de hulpverlening kon hij een huisje krijgen in Alblasserdam, hij was zo blij en trots."
In de laatste jaren van zijn leven zocht hij steeds meer toenadering bij Jezus. Hij geloofde heel standvastig en het hielp hem van zijn coke verslaving af te komen. Hij kreeg ook steeds meer psychoses en het ging duidelijk bergafwaarts met hem. Op 8 juni 2022 kwam mijn ex-vrouw, waar ik bedrijfsmatig nog mee samenwerkte, me vertellen dat er een man in een flat in Alblasserdam gevonden was die al 3 weken dood in zijn huis lag, zij was ervan overtuigd dat dit Luciën was. Ik vond het onzin om direct conclusies te trekken, maar in de loop van de dag werden we gebeld: Het was Luciën, het was Lalleman.
Het vertellen aan de jongste twee van mijn kinderen was makkelijk. Zij regeerde met: "ja okay, is niet anders." De oudste was het nieuws vertellen moeilijker. Ik ben daarnaartoe gegaan, vroeg haar te gaan zitten. Ze vroeg direct: "is er weer iemand dood?" Dat was wel even lastig om te vertellen. Ze was ontroostbaar. Zijn doodsoorzaak is nooit precies vastgesteld, daarvoor werd hij te laat gevonden. Tegen mijn dochter heeft hij gezegd dat hij er een einde aan zou maken. We gaan er ook vanuit dat dit gebeurd is.
"Op 8 juni 2022, mijn ex-vrouw kwam me vertellen dat er een man in een flat in Alblasserdam gevonden was die al 3 weken dood in zijn huis lag, zij was ervan overtuigt dat dit Luciën was."
Binnen de familie waren er zoveel verschillende emoties, verdriet, ongeloof en zelfs woede. Persoonlijk heb ik er geen emotie bij.
Stiefbroer Bonusmoeder Schoonzus
Benieuwd naar de emoties van de familie? Lees het in de info balkjes hierboven.
Luciëns spotify account met de muziek die hij maakte
De vijf fases van rouw
Rouw en verlies is voor iedereen weer anders. Psychiater Elisabeth Kübler-Ross kwam met de 5 fases van rouw. Je hoeft niet alle fases te doorlopen en er is geen vaste volgorde voor om het te doorlopen. Rouw begint bij het bewust zijn van wat je voelt en dat je ook werkelijk durft te voelen. Het gaat niet om de fases te doorlopen, maar om te begrijpen hoe jij op je verlies reageert.
Fase 1: ontkenning – Dit is een vorm van zelf bescherming om het verdriet op eigen tempo toe te laten. Een natuurlijk afweermechanisme. Het ontkennen van de situatie waarin je in zit of hoe je geliefde gestorven is.
Fase 2: woede – Je woede op wat in jouw ogen de boosdoener is. Vaak is dit een combinatie van verdriet en woede aanvallen. Je kunt vragen hebben als waarom is mij dit overkomen? Wie is hier schuldig aan?
Fase 3: onderhandelen - doelen aan jezelf stellen in de hoop dat het weer goed komt. Zoals ik wil stoppen met roken, meer werken, hogere cijfers op school halen. Door met jezelf te onderhandelen hoef je het even niet te voelen, want je hebt je aandacht op iets anders gericht.
Fase 4: depressie – de vorige fases werkte niet. De realiteit komt kei hard binnen! Je hebt het gevoel van wanhoop en verdriet. Vaak door het onderdrukken van boosheid. Je voelt je depressief en hebt nergens zin meer in. Alles is vermoeiend en je ziet het even niet meer zitten.
Fase 5: aanvaarding – Loslaten en het een plekje geven zonder de geliefde te vergeten. Dit kan op heel veel manieren. Je mag er bij stil staan wat deze persoon voor jou heeft betekend, maar het veroorzaakt niet meer de heftige emoties die het eerder wel veroorzaakte wanneer je aan je geliefde dacht.
Duur en verloop
Hoelang een rouwproces duurt staat niet vast. Dit is voor iedereen weer anders. Er zijn wel factoren die invloed hebben op het verloop van je rouwproces. zoals:
- Je cultuur en persoonskenmerken
- Omstandigheden van het overlijden
- Je relatie met de overledene
- De steun van je omgeving
Rouw na zelfmoord is complex omdat je geen afscheid kan nemen van de persoon zelf en vaak ook niet van het lichaam. De kist is dan het enige bewijs dar iemand overleden is. Ook schuldgevoelens kunnen erbij komen kijken. Het veroorzaakt in een korte tijd heel veel stress in je geest en lichaam. Professionele begeleiding en contact met lotgenoten wordt aangeraden.
Tips bij rouw
- Onderdruk je gevoelens niet
- Neem je tijd
- Rust goed uit en slaap genoeg
- Praat met anderen, vertel wat de overledene voor je betekende
- Zoek afleiding
Verdriet kennen we als de emotie van rouw. Maar er zijn zoveel meer emoties die je kunt hebben. Je bent niet gek als je niks voelt of boos bent.
Je bent niet de enige die een geliefde verloren is aan zelfdoding. Helaas maken heel veel mensen dit mee. Praten met een lotgenoot kan erg opluchten! Zij kennen de vragen waar je mee dealt.
We rouwen allemaal op een andere manier. Neem je tijd om te voelen. Trek aan de bel en zoek steun bij iemand die je vertrouwd. Je bent niet alleen!
In minder dan een jaar tijd is Talitha twee van haar beste vrienden verloren aan zelfdoding. In deze podcast hebben we het over het overlijden van Guus. Hoe is Talitha bewust bezig met rouw. En hoe weet zij in haar kracht te staan?
Iemand verliezen aan zelfdoding doet veel pijn. Je blijft met vragen zitten en er is een rouwproces waar je doorheen moet. Er is niet maar één emotie die je voelt, er zijn meer emoties dan alleen verdrietig zijn. Ook kan je zelf suïcidale gedachtes krijgen. Heb jij hulp nodig bij jou rouwproces of heb je zelf suïcidale gedachtes. Trek aan de bel bij 113.nl
Instagram - Mooiste ster
Built with Shorthand